Eam stabilem appellas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Duo Reges: constructio interrete. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Odium autem et invidiam facile vitabis. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Istic sum, inquit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? An hoc usque quaque, aliter in vita? Negare non possum. Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Quae sequuntur igitur?

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Venit ad extremum; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Hoc simile tandem est? Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Sed ad illum redeo. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quae sequuntur igitur? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Minime vero istorum quidem, inquit. Ego vero isti, inquam, permitto. Restatis igitur vos; Ratio quidem vestra sic cogit.

Non igitur bene.

Immo videri fortasse. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Maximus dolor, inquit, brevis est. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Proclivi currit oratio.