Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quis Aristidem non mortuum diligit? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Utilitatis causa amicitia est quaesita. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?
Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.
Erit enim mecum, si tecum erit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono.
Sed plane dicit quod intellegit. Haeret in salebra. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quid enim possumus hoc agere divinius? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Nemo igitur esse beatus potest.
Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Restatis igitur vos; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?